21.01.11 - 05.03.11
Πέρα από την εμφανή γοητεία που ασκεί το φυσικό τοπίο στον Μάρκου, τα έργα του διέπει επίσης, το συνεχές ενδιαφέρον του για τον άνθρωπο μέσα από τους τόπους που κατασκευάζει ή που τον περιβάλλουν και η επιθυμία του να μας μεταφέρει μία αίσθηση «ημι-αντικειμενικότητας». Οι Τόποι του Μάρκου μελετάνε την έννοια του φυσικού και του κατασκευασμένου. Σχεδόν πάντα, υπάρχει ένας τεχνητός κάνναβος πίσω από αυτό που στις φωτογραφίες του μοιάζει φυσικό. Αλλά αυτά τα δύο στοιχεία δεν είναι ποτέ διακριτά. Μπλέκονται για να δημιουργήσουν παράδοξες έγχρωμες εικόνες ενός τεχνητού - φυσικού τοπίου, που αιωρείται μεταξύ των δύο κατηγοριών για να δημιουργήσει μία εντελώς καινούρια κατηγορία, μία πτυχή στον χώρο.
Δουλεύοντας με έναν σχεδόν διάφανο, ανεπαίσθητο τρόπο τις φωτογραφίες του, ο Μάρκου αποτυπώνει χώρους που μας «υποψιάζουν» για τον κόσμο που μας περιβάλλει, χωρίς τη χρήση θεατρικών, δραματικών ή υπερρεαλιστικών στοιχείων. Ο τρόπος με τον οποίο καδράρει τα θέματά του, είναι ευθύς και χωρίς περιττά στολίδια, έτσι ώστε να κάνει τα θέματά του να μοιάζουν με τεράστια παράθυρα που κοιτάζουν προς τη φύση. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί μία σειρά μνημειακών τόπων που έχουν αναρτηθεί προς παρατήρηση μας, τα οποία δεν στοχεύουν στο να δημιουργήσουν ένα απαράμιλλο τοπίο φυσικής ομορφιάς και αρμονίας, ούτε στο να προξενήσουν το αίσθημα της έκπληξης μπροστά σε κάτι φυσικά αναπάντεχο, αλλά συνθέτονται ούτως ώστε να δημιουργήσουν μία νέα ολότητα όπου η ισορροπία ανάμεσα στο καθολικό και στο συγκεκριμένο αποτυπώνεται, όπως προτείνει ο Simmel, με τη μαεστρική ανάδειξη της λεπτομέρειας.
Αυτό που φαίνεται ως ένας γυμνός λόφος, στην πραγματικότητα περιέχει εκατοντάδες μικροσκοπικές λεπτομέρειες από βράχους, πράσινο και πέτρες που συνθέτουν ένα ακόμα «τοπίο μέσα στο τοπίο», ωθώντας μας έτσι, όσο πλησιάζουμε το έργο να επανερμηνεύουμε την εικόνα από την αρχή. Αντίστοιχα, σε μία σκληρή και αυστηρή εικόνα, ανάμεσα σε δύο κυπαρίσσια διακρίνεται ένα μικρό πουλί που ανατρέπει την πρώτη ανάγνωση του θεατή προσθέτοντας μία αναπάντεχη τροπή στην αφήγηση του. Τέλος, εικόνες όπως οι δύο άντρες που κολυμπούν στα βρώμικα νερά, το δέντρο με τον τυλιγμένο κισσό που μεγαλώνει σε δύο αντίθετες κατευθύνσεις, ή το βραχώδες τοπίο με τον δρόμο, αποτελούν και αυτά τόπους. Όχι κάποιας συγκεκριμένης και αναγνωρίσιμης υπαίθρου, αλλά φυσικούς - «τεχνητούς» τόπους μιας εσωτερικής ενατένησης, όπου τοπία αρμονίας συνθέτονται από στοιχεία χάους και εικόνες φαινομενικής «ολότητας», στο εσωτερικό τους ανατρέπονται από την ύπαρξη ποικίλων λεπτομερειών.
Τα έργα της νέας έκθεσης του Νίκου Μάρκου στην γκαλερί Α.Δ. προέρχονται από την πρόσφατη ατομική του ΤΟΠΟΣ - ΠΤΥΧΕΣ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ που έγινε στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης την άνοιξη του 2010 και είναι μία παραγωγή του Μουσείου στα πλαίσια της Photo Biennale.