adgallery

ΜΑΡΙΑ ΛΟΪΖΙΔΟΥ | Cartographies

19.05.09 - 11.07.09

"Plateform", 2009, δαντέλα από μέταλλο, 130 X 180 εκ.


























 

Η Μαρία Λοϊζίδου ασχολείται εδώ και πολλά χρόνια με την ανθρώπινη μορφή. Από τις ανθρωπόμορφες αρθρωτές κούκλες, τις πλαγγόνες (γλυπτικές φόρμες ανάμεσα σε αρχαϊκά εδώλια και παιδικά παιχνίδια), έως τα γλυπτά από μεταξωτό χαρτί που παρουσίασε πρόσφατα στην εγκατάστασή της στο Μουσείο Μπενάκη. Η καλλιτέχνης χρησιμοποιεί περίτεχνα το κενό και το πλήρες, το εύθραυστο και το στέρεο, το αφηγηματικό και το αποσπασματικό, την αμφισημία ανάμεσα στην πρόσθια και την οπίσθια όψη για να χαρακτηρίσει τις μορφές της. Δεν πρόκειται εδώ για μια επαναξιολόγηση μιας ήσσονος μορφής εφαρμοσμένης τέχνης (της κούκλας), που επανεντάσσεται στην καλλιτεχνική πρακτική με όρους ταξινόμησης και αρχειοθέτησης. Αλλά για μια διερεύνηση ερωτημάτων που καταλαμβάνουν κεντρικό μέρος του συλλογικού μας ασυνειδήτου: της σχέσης με τον Εαυτόν και τον Άλλον. Αυτός είναι, ίσως, ο λόγος για τον οποίο η Λοϊζίδου ονόμασε την σειρά των γλυπτών της από μεταξωτό χαρτί Self - Other, ανασύροντας τα διαταραγμένα όρια ανάμεσα σε ό,τι θεωρούμε οικείο και ανοίκειο.

Τα γλυπτά, ύψους ανάμεσα στα 50 και τα 65 εκ. είναι γυναικείες μορφές που κεντούν, διαβάζουν ή συλλογίζονται στραμμένες στον εαυτό τους, αποτελώντας καθαυτού δράση, ή με άλλα λόγια αντικαθιστώντας τη δράση με μια ακίνητη κίνηση, δηλαδή μ' ένα στατικό δράμα. Μορφές που σημασιοδοτούνται από τη ρομαντική παράδοση και το αλλόκοτο περιβάλλον των παραμυθιών ιχνηλατούν τα όρια ανάμεσα στο χαμηλό (χειροτεχνία, κοπτική) και το υψηλό (γλυπτική, σχέδιο) και ασκούν κριτική στον διάχυτο τεχνολογικό ουτοπισμό της εποχής. Τα γλυπτά της Λοϊζίδου ανακαλούν στην μνήμη τις διαμελισμένες κούκλες του Bellmer, αλλά και τα μανεκέν του De Chirico.

Εκτός από τα γλυπτά στην έκθεση παρουσιάζεται και ένα μεγάλο πανί, ύψους 220 και πλάτους 120 εκ., διάσπαρτο από κεντημένες σκάλες, πουλιά και λουλούδια, αιώρες και παιδικά αλογάκια, φανταστικά και ρεαλιστικά στοιχεία, σαν να πρόκειται για πανωπροίκι βγαλμένο από κάποιο λαϊκό παραμύθι - εμμονή της.

Η ίδια εμμονή χαρακτηρίζει το λεπταίσθητο εργόχειρο - δαντέλα καμωμένη από σύρμα - επαναφέροντας την αντίθεση ανάμεσα στο εύθραυστο και το στερεό, το οικείο και το ανοίκειο, την μνήμη και την πραγματικότητα. Η συρμάτινη αυτή δαντέλα αποτελεί μια πλατφόρμα συνάντησης, αλλά και συζήτησης που εντάσσεται στο διάλογο του τρέχοντος πολιτισμικού ασυνειδήτου. Tι άλλο άραγε είναι η τέχνη;

image gallery